dinsdag 18 september 2012

RECENSIE | De Gevangene van de Hemel - Carlos Ruiz Zafón

Fermín Romero de Torres staat op het punt te trouwen met zijn geliefde Bernarda. Een bezoekje van een duistere persoon, kreupel en met slechts één hand, die een peperdure editie koopt van De graaf van Montecristo, zet alles op losse schroeven. Barcelona, 1957. Daniel Sempere en zijn vriend Fermín Romero de Torres, de helden uit De schaduw van de wind, moeten er opnieuw op uit om de grootste uitdaging van hun leven het hoofd te bieden. Net nu het leven hun schuchter begon toe te lachen, duikt er een verontrustende figuur op in de boekwinkel van de heer Sempere en hij dreigt een gruwelijk geheim te onthullen dat al decennia ligt begraven in het duistere geheugen van de stad.


Normaal gezien hou ik niet van bestsellers. Ik hou niet van Harry Potter, ik hou niet van E.L. James. Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat het geen goede boeken zijn, ik vind ze gewoon vaak overroepen. En dat was ook wat ik dacht toen ik een aantal jaar geleden een goedkope Engelse versie van De Schaduw van de Wind van een zekere Carlos Ruiz Zafón in mijn boekenfestijnkarretje keilde. Ik had er al zoveel over gehoord dat ik toch wel eens wilde weten waar al die commotie voor nodig was.

Het boek heeft nog maanden ongelezen in mijn boekenkast gestaan, tot ik op een gure zondagnamiddag de moed had gevonden om er in te beginnen, gewapend met een vertaalwoordenboek. Ik heb het op twee dagen uitgelezen - zonder tijd te maken om een woord op te zoeken - en er letterlijk mijn slaap voor gelaten. Zo ben ik dus verzeild geraakt in het Kerkhof der Vergeten Boeken en ik ben er nooit meer weggegaan...

Over Het Spel van de Engel, het tweede deel van dit vierluik, was ik veel minder enthousiast en ik werd er niet zo in meegesleurd als in De Schaduw van de Wind. Toch twijfelde ik geen moment toen het derde deel uitkwam: dit moest ik ook lezen! Voor mensen die de eerste twee boeken niet gelezen hebben: Geen paniek, je kan alle delen los en/of in willekeurige volgorde lezen. Dit boek is misschien wel het meest toegankelijke van de drie en ook minder dik dan de andere delen.

Vanaf de eerste bladzijde wist ik weer waarom ik zo hield van Zafón! Zijn schrijfstijl is zo poëtisch en mooi dat je alleen al daarom het boek zou moeten lezen. Ik denk dat het nog beter zou overkomen in het Spaans, maar niettemin mijn complimenten aan vertaalster Nelleke Geel. Een slechte vertaling kan een boek helemaal verpesten, maar zij heeft wat mij betreft dit boek alle eer aangedaan.

De Gevangene van de Hemel is weer even meeslepend als De Schaduw van de Wind en alle puzzelstukjes passen op geniale wijze in elkaar. De personages, het lijken wel mensen die je echt kent, nemen je bij de hand en leiden je door het Barcelona van weleer. Zeker als je ooit zelf in Barcelona bent geweest! Pluspunt: Binnenin het boek vind je een stratenplannetje, zo kan je, als je dat wilt, mooi volgen waar in de stad het verhaal zich afspeelt.

Jullie lezen het al: Ik ben echt fan! Ik ben normaal gezien van mening dat een boek niet perfect kán zijn en dus per definitie nooit een perfecte score kan krijgen, maar voor dit boek maak ik graag een uitzondering!


«««««

De Gevangene van de Hemel
Originele titel: El prisionero del cielo
Carlos Ruiz Zafón
Aantal pagina's: 280
ISBN:   9789056724559 
Uitgeverij: Signatuur (2012)